Niet aangeboren hersenletsel (NAH)
Mijn briefwisseling met Jan-Willem Vaartjes:
Niet aangeboren hersenletsel (NAH);
Tuut tuut tuut, met de positieve groeten van Ruud
Het zal je maar gebeuren. Je bent een boom van een vent die in de kracht van zijn leven staat. Met groot gemak tik je de 50 aan, even daarvoor duikt een waarachtig mooie liefde op in je leven, het werk is uitdagend en zingevend en de mooiste toekomstplannen ontvouwen zich aan de keukentafel.
En dan voel je je plotseling niet lekker. Je gaat uiteindelijk naar de dokter en na diverse onderzoeken komt het hoge woord er uit in het ziekenhuis: "Meneer, u heeft een forse brughoektumor in uw hoofd. Iets dat niet zo heel vaak voorkomt. Goedaardig dat wel, maar het euvel heeft zich verschanst op een verre plek in uw hersenen wat opereren uitermate uitdagend maakt".
Deze onheilstijding overkwam of liever gezegd overviel mijn oud-collega Ruud. "Shit happens", had ik hem kunnen horen roepen bij de neurochirurg aan tafel. Ruud is namelijk een rasoptimist. Zeg dat iets niet kan en Ruud bewijst het tegendeel.
Diverse scenario's worden doorgesproken. Van (redelijk) succesvolle varianten tot de meest akelige varianten (waaronder die van kasplantje).
Ruuds wil om te blijven leven met zoveel mogelijk kwaliteit is sterk, ijzersterk. Een operatie volgt en niet zomaar een operatie. Het bleek een marathon zit van maar liefst dertien uur in opperste concentratie. Bewonderingswaardig monnikenwerk op het hoogste niveau.
De operatie verliep succesvol, in die zin dat de gehele tumor verwijderd kon worden. Maar er bleek helaas toch restschade. Eigenlijk best wel veel restschade. Volledige doofheid aan één oor, forse tinnitus, gezichtsverlamming, evenwichtsstoornis, plotseling opkomende bonkende hoofdpijn (dat dagen kan aanhouden), concentratieproblemen en energetische klachten. Een hele waslijst dus. Werken ging niet meer. Een hard gelag voor iemand die vol zat met ideeën om het zorglandschap efficiënter en betaalbaarder in te richten. Zijn leven implodeerde gelukkig niet, maar werd wel intiemer en kleiner. Een nieuwe balans vinden is nu zijn grootste uitdaging; accepteren dat lang niet alles meer vanzelfsprekend is en dat je verder mag leven in een lijf dat zich grillig manifesteert.
We liepen vandaag in een vertraagd tempo door zijn wijk, Tuindorp in Hengelo. Een prachtige buurt; bepaald geen straf om te wonen. Meneer Stork, de oprichter van het gelijknamige, wereldbekende concern, zorgde destijds goed voor zijn 'kroost'. Puike huisvesting voor medewerkers was één van zijn paradepaardjes. Tuindorp is naar zijn hand gezet. Paternalisme in optima forma. Een uitgestorven ras.
Ruud liep trots naast me en vertelde honderduit over de wijk die nu zijn wereld is geworden. De zon scheen volop. Af en toe maande hij mij om wat in te houden. We genoten van onze wandeling en spraken uit hoe waardevol het leven toch kan zijn. Zijn optimistische kijk op nagenoeg alles ontroerde mij. Wat een held op een wolk van misère en volharding ????????
Twintig jaar geleden waren we kerels die in een hoog tempo al hun bergen beklommen, zo snel mogelijk de top willen behalen. Maar in plaats van hoger en hoger en van meer naar meer heeft de recente periode ons extra gevormd want we hebben beiden in een diep dal gebivakkeerd. Is dit een klote periode geweest? Deels wel natuurlijk maar het heeft ook wat opgeleverd. In het diepe dal hebben we allebei ook andere bergtoppen om ons heen kunnen zien. Inmiddels zijn we allebei ons tweede (levens)berg aan het beklimmen, weliswaar niet meer zo druistig als vroeger, maar toch we zijn weer onderweg naar boven. Anders dan vroeger hebben we nu meer oog voor het heden, kijken we intensiever naar de omgeving. Het gaat niet meer dat we per se de top willen bereiken maar dat we weer mogen klimmen (en soms is het ook gewoon klauteren en vallen). Gelukkig hebben we nieuw bergpad gevonden die nieuwe uitzichten toont. Het was een mooi gesprek Jan-Willem, dank je wel.
Ruud Olijve
Share:
