Ze loopt verschrikt naar mijn bed en pakt mijn hand: 'Liefje, het is goed gegaan. Er waren forse complicaties maar je bent er nog. Je hebt rust nodig.'
‘Auhummm, hmmmmm, pffff’, fluister ik met een scheef opgezwollen gezicht. Dertien uur onkruid wieden in mijn hersenen laten hun sporen na. Ik wijs in het luchtledige.
’Wat is er,’ zegt ze.’
Auhumm, pfffff.’ Ik wijs nog eens.
'Liefje, doe rustig, alles is goed. Echt.'
Ik fluister zachtjes onsamenhangende woorden. Ze snapt het niet. Ik probeer het nóg eens met gebaren.
'Ha. Ik weet wat jij bedoelt.' Ze wijst naar een van de slangen die uit mijn lichaam komen. 'Nee?' Ze pakt de alarmbel die vastzit aan het ziekenhuisbed.
Nee, schud ik. 'Deze dan?’ terwijl ze wijst naar het tafeltje.
Ik knik.
Ze geeft mij een pen en papier.
‘Ik ben er nog’ krabbel ik gehaast om direct in een diepe hallucinerende slaap weg te zakken. 

Het is een erg koude maandagochtend en buiten is het stikdonker. In Leiden ontwaakt het Leids universitair medisch centrum. Om zes uur 's ochtends is de voorbereiding voor de operatie in volle gang. Het startsein is gegeven en in alle vroegte gaat het bed richting de operatiekamers. Na kilometers van gangen afgewisseld met liften is eindelijk de aankomst op de juiste verdieping. Daar aangekomen is er een speciale kamer die dienst doet als wachtruimte, hier wachten patiënten op wat komen gaat. Na de noodzakelijke medische controles gaat de reis verder richting een brede gang met dubbele deuren. Boven iedere deur is een wit bewegwijzeringsbordje gemonteerd met daarop het nummer van de betreffende snijzaal. Voor deze operatie is nummer dertien gereserveerd! ‘Gelukkig is het vandaag geen vrijdag,’ hoort de meegelopen arts uit het bed. Het is een poging om de spanning weg te nemen. 

Binnen staan verschillende teams met universitaire specialisten klaar. Met militaire precisie controleren ze nog een keer stapsgewijs wat er vandaag moet gebeuren. De ver weg gelegen tumor in de hersenen wordt in ruim dertien uur vakkundig uitgelepeld. Helaas bleef het daar niet bij, de tumor had schijnbaar nog een paar vriendjes achter de hand. De dagen na de operatie probeerden een longembolie, hoge koorts en lekkend hersenvocht ook hun aandeel te verkrijgen. De artsen moesten met grote spoed hun geallieerde leger uitbreiden. Bondgenoten betreden zonder een spoortje angst het bloedige slagveld waarbij artsen als uitmuntende generaals fungeren. De slag wordt glansrijk gewonnen waardoor nu de tijd aanbreekt om langzaam op te krabbelen. Het is een intensief lesje dankbaarheid en nederigheid geweest.